Ortaokul zamanlarından beri hayatımdan eksik olmayan bir dostum uğradı geçenlerde yola düşmeden. Benim seyahat sonrası hikaye anlatma beceriksizliğimle dalga geçti bir güzel ve ohh dedim, ailem anladı artık ketumluğumdan değil, dilim dönmediğinden anlatamıyorum. Tunç’un dediği gibi “eee, deniz vardı, palmiyeler falan, çok güzeldi” diyip geçiyorum. Madem öyle yazalım, yazmaya çalışalım. Bu seyahate özel yazmak da bir mesele, çünkü bir puja’daydım, Sanskritçe ruhani seremoni, bir nevi hac yani. Böyle bir yoldaki uygulamaları paylaşmak ne paylaşana ne paylaşılana hayırlı; ama neredeydik ne yaptık ne yedik ne içtik bahsedebilirim.
İnatla hala Bombay dediğimiz Mumbai uçusunda Gülenay ve Rebecca ile karşılaştım. Gülenay ilk Sundance’te sonra da Vipassana inzivasında yollarımın kesiştiği eski bir arkadaş. O da Agama’ya gitti, bir buçuk sene orada kalıp hocalık nosyonunu alınca da kendi yoluna çıktı. Rebecca ile ise geçen sene Tayland’da tanışmıştım. Böyle sessiz sakin, kendi halinde bir kızcağız ama bir Havai dansı yaptı bize ne olduğumu şaşırdım; o ‘kızcağızın’ içinden müthiş bir zerafet ve kıvraklık çıktı, Havai dansının bu kadar naif ama dişi olduğunu hiç fark etmemiştim.
Beraber havaalanında ilk Samosa’mızı yiyerek aktarmamızı bekledik ve Nagpur’a, Hindistan’ın göbeğine uçup oradan bir otobüs bir taksi Saoneer’e, Guruji’nin evine vardık. Ben kendimi Vipassana inzivalarına özgü o sessiz sakin, kadın erkek münasebetinin olmadığı içe dönük bir ortama hazırladıydım ama tabii Agama insanlarının olduğu yerde bu ne mümkün, cıvıl cıvıl şenlikli bir durumda buldum. Yoga eğitmenliği eğitimini beraber aldığım arkadaşlar, özellikle Joceline sağolsun biraz sessize sığınabildim. Joceline eğitim boyunca hiç sohbet etme fırsatı yaratmadığım, sessiz sakin, içine dönük ama sevimli bir kız. Biraz batı kafasında ve huysuz da bulurdum onu o zamanlar çok tanımamakla beraber. Kısmet bu zamanaymış, kurtarıcım oldu resmen. İçine girmek istemediğim o sosyallikten beraber uzaklaştık, bana Guruji’nin evi ve hemen yanındaki Ayurveda fabrikasının odalarından oluşan konaklama alanının en göze hoş görünen köşesinde bir yer gösterdi ve böylece başladık.
Bu yola en sevdiğim Agama hocam Manu’nun vesilesiyle çıktım. Bu adam bu üstadlarla çalışıp böyle güzel bir melek oluyorsa tamamdır dedim. Guruji Shambala’nın kralının himayesinde beyaz Tantra yolunda bir usta. Beyaz tantra hak yolunun hayatın, evrensel enerji ve güçlerin içinden geçen versiyonu diyebilirim. Pratikte mantralarla ve yantralarla, Mahavidya’lar gibi kozmik güçlerle yapılan meditasyonlar, farklı elementleri içeren ritüeller; hayli şamanik bir durum. Uzatmıyorum bu kısmı, merak edene bilahire… Ben açıkçası hem beyaz tantra deneyimini yaşamak için hem de Manu ile uzun sohbetler sonunda bir şekil ikna olup çıktım bu yola. Hani artık yoga hocasıyız ya, bilelim bir şeyi anlatıyorken neden bahsettiğimizi. Hem de çok uzun zamandır ucunda ne olduğunu bilmediğim bir yola çıkmıyorum. Ne yiyeceğimi bildiğim restoranlar, ne alacağımı öngörebildiğim butikler, nasıl bir ortama gireceğimi bildiğim tatiller… Hatta geçen sene kimileri için çok radikal görünen Tayland’da aylar geçirme kararında bile aslında daha önce gittiğim, bildiğim bir adaya; öğretisini deneyimleyip benimsediğim bir okula gidiyordum. Ha şimdi de sürpriz faktörünü azaltan çok unsur var, katılımcıların çoğuyla aynı okulun öğrencisiyiz, bir kısmını şahsen tanıdığım 100 kişilik bir arkadaş grubunun güvenliğindeyim yani. Ama işte adım adım, şanti şanti belirsizliğe toleransımızı arttırıyoruz.
Manu bu yola çıkmadan hepimizi çok uyardı yazılı sözlü; çok primitif koşullarda, sefillik yaşayacağımızı, pratiklerin uçuk kaçık gelebileceğini, neyi niye yaptığımızı anlamakta zorlanacağımızı ve batılı kafalarımızın buna isyan edebileceğini, teslim olmayı deneyimlememiz gerekeceğini ve her şeyden önce bir dolu arınma sürecinden geçeceğimizi… Ruhani yollarla ilgilenmemiş olanlar için diyorum, arınma dediğin pis bir şey:) Hem bedenen hem ruhen bir temizlenme sürecine girince yine aynı şekilde hem bedensel hem ruhsal tepkiler verebiliyorsun; içinde beslediğin kara deliğin derinliğine, yazgına göre de bu tepkiler oldukça şiddetlenebiliyor.
Saoneer pek çok batı Avrupalıyı delirtecek koşullardaydı belki ama yurdumun köy evlerinde bolca konaklamış, üniversite yıllarında uluslararası gençlik kamplarında uyku tulumlarında sıkış tıkış yerlerde yatmış, dağlara kamp atmış biri olarak ‘pehhhh!’ dedim. Beş gün o ritüel senin bu meditasyon benim… Amma ve lakin o kadar kolay olmadı tabii. Bu puja Muladhara, yani kök çakra düzeyinde çalışıyor. Muladhara bedenimizle evren arasındaki köprüyü kuruyor. Yani tüm fiziksel varlığımız; bedensel sağlık ve gücümüz, fiziksel aleme dair isteklerimiz, ihtiyaçlarımız, endişe ve korkularımız, egomuzu şişiren bağımlılıkların büyük yüzdesinin kaynağı bu çakra. Haliyle herkes sırayla hasta oldu, bir dolu zorlu duygular düşünceler su yüzüne çıktı. Saoneer’deki 3. Günümde hayli ağır bir grip başladı; dördüncü gecemde astımla da şenlenen hastalığımla cebelleşirken bu kök çakra duyguları öyle bir kabardı ki dayanamadım açtım bilgisayarı yazmaya başladım içinden geçenleri. Aklımın daha duru ve seri işlediği ilk gençlik zamanlarında yazarak şifa verirdim kendime; baktım uyuyamıyorum bu sıkıntıları yazar da rahatlarım belki dedim ve neler çıktı inanamadım. İçimdeki rezil, sefil, çirkin, mutsuz, ezik, başarısız, yalnız, sevgisiz beni en dibine kadar yaşadım o saatlerde. Şimdi okudukça keyif aldığım bir samimiyet, bir temizlenme hissi var o yazıda. Ondan sonra puja boyunca bu kadar yoğun olmasa da benzer duygusal kabarmalar ve özellikle para ve kariyere, ilişkilere dair bir dolu endişe çıktı ortaya.
Böyle böyle madden ve manen sefil, ritüeller sırasında ara ara durup ‘napıyorum ben burada, manyak mıyım neyim’ diye diye geçti günler. Puja’nın 6. gününde bir sonraki durağımıza Kamakya’ya doğru yola çıktık. Düşünün 101 kişi ve Guruji’nin yedi sülalesi aynı uçakla Kalkuta’ya uçuyoruz! Toplu seyahat konusunda rekorlarım 4 otobüs AEGEE’li genci Ankara’dan Kapadokya’ya götürmek veya 30 kişilik otobüsle Makedonya deneyimi gibi karayollarıyla sınırlıydı (Bunu düşünürken hep dedim kendime, çok şanslıyım tüm bunları yaşadığım için). Bu kalabalıkla uçak kapatmak yeni bir deneyimdiJ Yol hepimize iyi geldi, Guruji’nin ortamının yoğunluğundan uzaklaşmak, yol heyecanı, Kalkuta’da temiz bir odada sıcak bir duş…Tüm bu yollar boyunca belli uçak biletleri dışında hiçbir organizasyona girmeden, tamamen akışında hareket etmenin de keyfini yaşadım. Hoşluklar denk geldi hep. Ve Kamakya…Her tantrik ortam gibi burası da yoğun ama sefil; vedantik yollar çok güçlü olduğu ve siyah tantra yolunu takip eden kara büyücülerin olumsuz etkisi nedeniyle sanırım, tantrik yolun aslında insana düşündüreceği estetik ve sanattan eser yok bu enerji noktalarında. Ama işte enerji noktalarıymış buralar, görüyoruz biz de. Kamakya bu anlamda çok özeldi, kendimi tuhaf bir şekilde, henüz iyileşmemiş olmama rağmen çok çok iyi hissettim. Dünya’nın yoni’si (Sanskritçe vajina) deniyor buraya, hikayesi bir kıskançlık sonucu parçalara ayrılan Shiva’nın eşi Parvati’nin yonisinin Kamakya’ya düşmesi gibi bir şey, detaylar anlatana göre değişiyor. Buradaki her tapınak belli bir kozmik güce adanmış ve küçücük karanlık, tütsülerle buram buram kokan bu mekanlar, Bengallilerin yoğun keçi kurbanı ritüellerinin de kısmı etkisiyle oldukça yoğunlar; içlerine girdiğinizde bir tuhaf hissediyorsunuz. Ana tapınağın derinliklerindeki mağara beni benden aldı, çok özeldi gerçekten. Amma ve lakin Kamakya kesinlikle turistik bir yer değil, anca bu konularla ilgilenenler için anlam ifade edecektir. Tüm bunları yaşarken hep Anadolu’da buna benzer yoğunluk taşıyan yerleri, kendi köklerimin, çerkeslerin ruhani pratiklerini merak edip durdum.
Sonraki durak Tarapith gelecek yazıda...
Resimler: bbtomas.com
A beloved old friend stopped by recently before I headed towards another continent yet again. After some desperate attempts to get some words out of me about my many adventures around the tropics he finally gave up and made fun of my inability to tell travel stories. I took a great relief in that! Finally my inner circle started to realize, I am not secretive; just incapable of telling stories! All I end up uttering is ‘ehhhmm, there was a beautiful sea, pine trees, very pretty’. Pathetic really! So I decided to put my stories into writing instead. It is an issue though to write about this specific trip as I am at a puja; a Sanskrit word used for a spiritual ceremony like a pilgrimage. No good can come out of details shared from a puja neither to the teller nor to the reader; so I will stick to our daily experiences and their reflections on me.
On the way to Mumbai I ran into Pema and Rebecca. Pema is an old friend I met first in Sundance and later at a Vipassana retreat. I got to know Rebecca on the island last year. She seemed like a quiet, introvert girl; then I got a chance to watch her dance the Hawaian Hula and was amazed by the mesmerizing, elegant goddess acting through her. I didn’t know that Hula dance is so naïve and feminine at the same time!
We had our first samosas together at the airport and took our flight to Nagpour in the center of India; a bus and a taxi trip later we were in Gurudji’s house. I prepared myself for a quiet, conservative environment with men and women in their separate corners as it is required in a vipassana retreat however where there are Agama people there is a joyful circus. Thanks to some of my fellows from the Agama Teacher Training Course, especially Joceline, I managed to find some refuge. Ironically Joceline was the only person I didn’t have any conversation with during the whole three months of the TTC. During this puja however, she turned out to be my savior. Together we stepped away from the loud and hyper-social into peaceful and reserved. She took me to a nice corner in Gurudji’s house to settle in and the journey was officially on!
I took this trip inspired by my friend and teacher Manu. I thought if this beautiful man turned out to be so angelic after working with these masters, this is the direction I am interested in. Gurudji is a right-hand Tantra master following the guidance of King of Shambala; a sacred realm of enlightened souls. White or right hand tantra can simply be described as a path of awakening going through the force of life, universal energies and powers. In practice it is a highly shamanic path involving working with mantras (sacred sounds) and yantras (sacred geometric forms), meditations on cosmic powers of manifestation called Mahavidya’s, rituals involving several elements. I don’t want to go further with details of this path; need-to-know-basis let’s say. I joined the puja following many long conversations with Manu and also due to my curiosity of right hand tantric practices. Well if I am calling myself a yoga teacher, I should know more about what I am referring to sometimes, right? Besides I haven’t been on a trip with no clear idea about where I will end up. I keep on going to restaurants to eat dishes I’ve tasted before, to stores to buy staff I can put on my shopping list in advance, to destinations I have a clear idea in what kind of setting I would find myself in…Even last year when I decided to spend some months in Thailand on an island that decision may have been radical for some, but for me it was a place I have seen and enjoyed before to study a teaching that I have experienced and deemed fit before. In the current context there is a tiny factor decreasing the surprise element; most of the 101 participants are or were students of Agama. So some of them I even know personally which of course gives a feeling of security. However I want to believe that step by step I am still increasing my tolerance to ambiguity with this choice!
Manu warned us many times in advance that our western minds may be challenged by not only the harshness of the physical conditions but also the chaotic practice. We should expect many physical and emotional purifications and the only way to make it through is to surrender to the process. For the ones who haven’t been on a spiritual journey before; let me tell you that this whole concept of purification is a nasty business! The physical and emotional purification also means equally intense reactions to whatever is happening to our being and you may find yourself in rather dark holes that you weren’t even aware they existed within you.
Saoneer was logistically very challenging for most Europeans but as I had the experience of spending many nights in my own country’s villages, nesting in sleeping bags in cold gyms at youth camps during my college years and camping on the mountains for years I wasn’t really bothered much. For five days we went into a marathon of rituals and long hours of meditation with many mantras. However that part wasn’t so easy. This puja focuses on the root of our being, the Muladhara chakra. Muladhara is the gateway between our body and the nature surrounding us. Therefore our physical wellbeing and strength, our desires, needs, fears and anxieties concerning the material world, our patterns and addictions pumping up our ego are mostly managed by this chakra. Therefore many got seriously ill and/or had to deal with strong emotions and thoughts coming up while stirring the energies at this level of our being. On my third day in Saoneer a very heavy flu took me over. Amplified by breathing constrictions my emotions got so wild I couldn’t sleep anymore and had to turn on my computer and write down all the dark thoughts passing through my mind. In my teenage years where I believe my mind had a lot more clarity and sharpness I used to heal myself by writing. If there was a sleepless night, I would just let the words flow; so I wanted to do the same. I was totally shocked by what came out. I lived the darkest, ugliest, unhappiest, loneliest loser version of myself in those moments. When I read it now I am touched by the sincerity and the purifying effect of those words. In the next days of the puja more dark thoughts and anxiety, especially about money and career popped up, but it all got a lot milder after that night.
Physically and emotionally destroyed I asked myself many times in the middle of a ritual ‘what the f. am I doing here? Did I totally lose it?!’
By the sixth day of the puja we took off for Kamakya. Imagine 101 people and Gurudji’s extended family occupying the small airport of Nagpour! My record in travelling in a group was taking four busses full of AEGEE people from all over Europe to Cappadocia with three other friends and heading to Skopje again in a bus full of youngsters; so limited to road trip. Reminiscing all these beautiful events I keep telling myself how blessed I am for having such an amazing life; feeling so much gratitude for all these adventures I was allowed to experience! And now I add and upgraded travel experience, a plane full of people in one common direction and purpose! We all enjoyed this trip and the fresh air after staying at Gurudji’s place; especially the warm showers in Calcutta. Throughout the whole trip I enjoyed staying in the flow without making any prior arrangement other than buying the flight tickets and it all worked out beautifully.
And Kamakhya! As many other tantric hotspot, this town is also wretched and intense. I’d imagine to witness some divine esthetics and artistic expression but either due do the overpowering of vedantic paths or the negative influence of the magicians following black tantra that’s hardly the experience. However these towns are indeed energetic hotspots and it is hard to miss it. In that sense Kamakhya was truly special and I felt very good in a strange way, although I didn’t recover from my mean flu. According to a myth Shiva gets too comfortable in his deep meditations and neglects his chores of destroying the universe, while His fellow God Brahma keeps on creating and Vishnu keeps on preserving. So his fellows beg the Great Mother; the divine Goddess to send Shiva a consort to keep Him in action through her feminine power. The Mother agrees on one condition; she will take a worldly form of Sati, Shiva’s consort if the men on the world remember and respect her divinity. Shiva and Sati enjoy a great love shaking mountains with their ecstasy. However as the time pass men forget the divine nature of Sati, the feminine and neglect her. When Shiva and Sati were not invited to a gathering of all deities and gods, Sati gets upset and decides to leave her body after entering a state of deep meditation. When Shiva finds her dead body he gets so furious that he tears the sacrificial body into pieces and let’s each piece drop on the earth. Each piece generates earthquakes and tornados wherever it lands. The details of the story changes according to the teller but their common point is Sati’s yoni fell on Kamakhya; therefore this town is considered as the yoni of the Great Mother; the universe. There are smaller and larger temples for different deities; each one of them with a small, dark sanctum sanctorum for the goddess full of incense. Many Bengali’s sacrifice goats for the Great Mother, making the whole scene even more dramatic with real blood running through the gates of the temples. Beyond all these experiences, I left a piece of my heart in the main temple; devoted to the Great Goddess and one of her many faces.
Kamakhya is definitely not a place for a regular tourist to visit, but if you are on the search for a connection with the feminine, the power, the source she can tell you many stories. While listening to them I kept wondering about the stories hiding in the mountains and valleys of Anatolia and my mother country beyond the Caucasus where my roots lie.
Photos: bbtomas.com
