Hastalandığımı ve dostlarımın ilgisini, desteğini istediğimi yazdım geçenlerde facebook’ta. İlk tepkiler geldiğinde hemen silesim geldi. O kadar yadırgadım ki bu kırılgan hali ifşa etmeyi, üstüne bir de ilgi istemeyi. Bu gibi haller napılır; gözden sözden uzak, kapalı kapılar ardında yaşanır, atlatılır ve insan içine öyle çıkılır benim bildiğim. Off ne kadar çok saçmalık var benim bildiğim, öyle böyle değil.
Uzun lafın kısası, az bir zaman önce üstadım Prem Baba’nın programladığı, çok ağır bir psiko-spiritüel inzivaya katıldım. Psikoloji aleminin kabul verdiği gerçek şu ki bildiğimizi sandığımız her bir halt, farkında olduğumuz veya olmadığımız her bir davranış kalıbımızın altında çocukluğumuz yatıyor. Bunun illaki travmatik, dayaklı dramalı bir çocukluk olmasına gerek yok. Gayet el bebek gül bebek yetiştirilenlerimiz için de geçerli bir arıza. Çocuk dediğin istediği her an, istediği şekilde, kayıtsız şartsız sevilmek istiyor. Bu istek o kadar şuursuz ve sınırsız ki karşılığını verecek bir ebeveyn düzeni yok bu hayatta. Bu sevgiyi almadığı her an ise (ki ne kadar çok bu anlar) bir travma olarak kaydoluyor hafızaya. Çocuğu öfke ve nefret duygularıyla tanıştırıyor daha el kadar bebeyken. Bebe biraz ayaklanınca hesaplar kitaplar başlıyor, ne yapar da beni daha çok sevmelerini sağlarım kavgası başlıyor. İşitilen her azar, ihtiyaç duyduğu sevgiyi alamadığı her an çocuğun kendini yetersiz hissetmesine neden oluyor; ben olduğum gibi sevilmeye layık değilim, daha güçlü/güzel/akıllı/disiplinli (ve sonu gelmeyen, sürekli listeye yenisi eklenen sıfatlar silsilesi) olursam beni severler düz mantığıyla çocuk kendine bir ideal yaratıyor. O ideal işte ebeveynin sevgisini hakeden! O ideale uymadığı her an artık sadece ebeveynin sevgisini haketmemekle kalmıyor kendisi de kendisini sevmiyor. Ve fiziksel olarak büyüyen ama ruhen, çok özel psiko-spirituel ayılmalar yaşamadığımız sürece çocuk kalan bizler hayat boyu bu ideali kovalarken ebeveynlerimizin replikası eşler dostlar taşıyoruz çemberimize ki eziyet bitmesin, aynı senaryolar yaşanıp dursun. Bu sefer sevdiricez işte kendimizi inancıyla kuyruğumuzu kovalamaya devam ediyoruz.
Bir ara, işte ilişkilerden yorgun düştüğüm bir dönemde iyice Irvin Yalom’a vermiştim kendimi. Varoluşçu Psikoterapi’de bir dolu ilişki örüntüsünün altında gizli olan ebeveyn-çocuk arızalarını anlatıyor adamım. Fakat diyordu ki bu çocukluk hallerinin sonu yok, her biri de insanoğlunun çok temel bazı korkularının ifadesi; dolayısıyla en nihayetinde kişinin yetişkin olduğunu kabul edip kendi hayatının sorumluluğunu alması gerekir. Ben bu mesajı yanlış anlamışım biraz o zaman. Yalom’un da dediği gibi yetişkinliğimizi ilan etmek yetmiyor; kendi hayatımızın sorumluluğunu almak, başımıza gelenler için ne ailemizi ne de dışsal başka herhangi bir faktörü suçlamayı bırakıp kendimize bakmak çok elzem. Fakat bu yüzleşmeyi yapabilmek için içimizdeki tüm o karanlığa, öfkeye, nefrete, kıskançlığa, suçluluk duygusuna, tembelliğe, nice kokuşmuş korkuya bakmak, bu duyguları görüp kabul etmekle başlıyor iş. Bu aşamayı atlayıp bir takım öğretilerin peşine takılmak geçici rahatlamalar yaratabiliyor ama zihinsel mastürbasyonun ötesine geçilemiyor. Misal ben bu psikoloji mevzusuna oldum olası ilgiliydim; etrafı suçlamayı bırakıp hayatımdaki her bir bireyi kendi içimdeki aydınlığın ve de karanlığın aynası olarak görme algısını epey bir zaman önce Vivian’ımın da sayesinde günüme kattıydım. Biri beni kıllandırdı mı hemen içe döner gözüm, neden kıllandım, neyi kaşıyor karşımdakinin bu tavrı, hangi duygular açığa çıkıyor. Başıma kötü bir şey mi geldi, ayna kafası çalışmaya başlar, niye böyle bir şeyi davet ettim hayatıma? Her modern esriğin kendine sorması icap eden sorular, değil mi? Amma ve lakin bu sorular o kadar kabarıklaşmaya, hesap kitap o kadar karmaşıklaşmaya başladı ki kendini dövmekten haz duyan iç güçlerin sesi fazla yüksek çıkmaya ve bazı dengeler sarsılmaya başladı. O dönemde canım üstadım ve dostum Laura topladıydı beni; diyordu ki ‘her bir farkındalıkla bir balon gibi çıkıyor içerideki karanlık yüzeye, yüzeye çıkınca da bu balonu patlatabiliyoruz. Sen o kadar çok balonu bir anda yüzeye çıkarıyorsun ki patlatmaya yetişemeyip boğuluyorsun sonra.’ Şimdi görüyorum o balonları su yüzüne çıkaran çocuk hala kendi yaratımı olan ‘ideal’i referans alıyor, bu ideale uymadığımda beni karanlık addediyordu. Yani aslında tüm çalışma hala yüzeydeydi, önce şu ideali bir fark edip onun altında yatan karanlığı hatırlamak gerekiyordu. Aksi halde, dediğim gibi zihinsel mastürbasyon...
Psikosu tamam da spiritüel bunun neresinde diye sorarsak; işte tüm o balonlar havalandığında, egonun öz-yıkımına doğru taarruza geçildiğinde bünye bir yere kadarını kaldırıyor. Ego bu, ölmeye direnir, patlarız orta yerimizden mazallah. İşte yükün çok ağır geldiği bir noktada daha yüksek bir iradeye teslimiyet, bir yardım çağrısı icap ediyor. Kimi ilme irfana, kimi doğaya yeşile, kimi yüksek bilince. Artık o noktada kişi kendine yakışanı giyecek, ama o soğuk yola üstü başı açık çıkmayacak.
“Arayan vardığında, bir şifa çalışması kişinin duygusal yaralarını sarmaya, kalbindeki geçmişten kalma yaralara merhem olmaya başlar. Bu çalışma kişi kendi geçmişiyle uyum içinde olup bu geçmişten özgürleşene kadar; geriye baktığında hayatta başına gerelen her şey için gerçekten minnettar olana kadar sürer. İşte o an kişinin ruhu yeniden doğmaya hazırdır. Aslında ruhsal yolculuk tam da bu zaman gerçekten başlar. Bu noktaya kadar yapılan herşey aslında kişinin düşük benliğinin şifa bulması ve dönüşmesi için bir psiko-spiritüel çalışmadan ibarettir.” Sri Prem Baba
Recently I put a post on facebook saying that I was recovering from a bad flu and asked for the care and attention of my friends. The moment I read the first reactions I wanted to erase the post. It was so awkward to express publicly that fragile state. In my understanding these states are lived and overcome behind closed doors, not publicly displayed. My understanding is such bullshit.
Recently I took part at an intense psycho-spiritual retreat by my master Prem Baba. The psychology domain acknowledges that all the states we deem to be aware of or not, the patterns that we act upon are rooted in our childhood. That doesn’t necessarily require a hard-core traumatic experience in that period. The same is valid for people who have been raised by loving parents with a lot of care. A child requests unconditional love at any moment in her way. This desire is so strong and limitless there is no parent who can really provide that 100%. Any moment this love is not provided (which are actually many) is recorded as a trauma. So the child meets emotions like anger and hate while she is teeny-tiny. Once she gets on her feet strategizing about how to get that love starts. Being scolded at by parents and moments of not being loved are causing the child to feel un-worthy; based on a very linear logic the child thinks ‘I am not good enough to be loved as I am; I need to be more strong / beautiful / smart / disciplined’ (and the list goes on and on, with new items added every now and then). Only then they will love me; that ideal is the one who deserves the love of the parents. When she is not fitting that ideal not only is she unworthy of her parents' love but she is not worthy to deserve her self-love. So do we grow up physically but remain a child internally unless we go through some extra-ordinary spiritual awakenings. We continue pursuing this ideal and trying to fix this issue of love with our parents by gathering their replicates into our circle as friends or partners. The same scenarios keep on happening and we chase our own tail with the hope that this time we will make the other person love us.
Some years ago, when I was tired of relationships I got into Irvin Yalom; how he explained the root cause of many relationship patterns according to this model in his work ‘Existential Psychotherapy’. However he also underlined that there is no end to this analysis of childhood traumas; each one of them refers to some fundamental fear deeply enrooted in humanity; therefore an adult eventually has to accept that she is a grown up and own the responsibility of her life. I got the message wrong that time. It is not enough to ‘announce’ our adulthood to take the responsibility of our lives; we also need to stop blaming our family or any other external factor for whatever happened to us and confront ourselves. This confrontation starts with seeing truthfully all of our darkness, anger, hatred, jealousy, envy, guilt, laziness and many other low emotions; accepting with gentleness that they do exist even if we have the nicest smile on our face. If you skip this step of confrontation and follow some spiritual teachings seeking some peace you may have some momentary release but it ends up being a mental masturbation.
I was always interested in this psychological aspects; perceiving everyone around me as a mirror of my light and darkness inside thanks to my dear friend Vivian. Whenever I got triggered by someone I would immediately look inwards, ask myself why I was triggered, which emotions came up. If something ‘bad’ happened the same mind-set kicked in; why did I invite this into my life? Questions any new-age spiritualist should ask herself, right?! However this analysis became so complex my internal balance shifted and some inner voices who really enjoy the suffering of beating myself up became louder. During this period my dear friend and teacher Laura put my pieces back together explaining me that ‘with each piece of awareness a balloon pops up into the surface so that we can just pop it. You however push so many balloons up they start suffocating you’. Now I can see that the child who worked so hard on revealing those balloons was still chasing her self-made ‘ideal’ and considered every part of me which didn’t live up to that ideal as darkness. So the whole work was just in the surface; first I needed to notice that ideal and remember where it came from. Otherwise, the rest is just mental masturbation as I said earlier.
Psycho part is covered but which part of this is spiritual then? When all these balloons are up on the surface, when there is a full-combat towards the self-destruction of ego one can only take it up to a certain limit. Ego is our soldier for self-preservation after all; it resists being killed and may put all of our systems into error. Therefore when the load gets too much to carry there is a need for surrendering to a higher will, a cry for help. Some turn towards science or nature; others to a higher consciousness. At this moment any person should choose to wear what suits their complexion best, but shouldn’t go out naked in the cold.
"When the seeker arrives, a healing work begins to address one’s emotional wounds and to purify the heart’s ailments from the past. This work continues until one can be in harmony with one’s past and be liberated from it; until one can look back and truly be thankful for absolutely everything that has happened in one’s life. At this moment, one is ready to be reborn in spirit. In fact, this is when the spiritual journey actually begins. Everything up until this point was merely a psycho-spiritual work of healing and transforming one’s lower nature."
Kalbin kabuğunu kırmak zor işmiş. Yıllar yılı kafamı şişirdi hocalarım, kalp çakrasını döndürücen, olmaz başka türlü bu iş diye. He dedim geçtim. Yani geçmedim, yaptım asanamı, meditasyonumu “Senin için her şeyi istiyorum. Senden hiçbir şey istemiyorum” cümlesi uzaktan hoş geldi, içime yerleşmedi. İstiyorum çünkü; sevileyim, sarmalanayım, kollanayım, destekleneyim, beğenileyim, şımartılayım. Hepsini istiyorum. Nasıl olacak bu iş? İstediğim gibi sevmezlerse aynen esrik kitaplarda yazdığı üzere oyuncağı elinden alınmış çocuk semptomlarını da bir güzel sergiliyorum.
Yoga mühim pratik. Kimi duygular şelale, kimi dapdar yaşarken; kişi öyle veya böyle bu iki halden birinin gölgesinde kalıp ışıl ışıl parlayan fikri, akıllara ziyan eseri, yaseminin kokusunu; yani andaki en doğru yerini kaçırabiliyor. İçerideki kuru kalabalığa çeki düzen vermek, zihni uçuşup duran fikir zerreciklerinden köşe bucak temizlemek için birebir pratik. Asayişi bir kuple sağladıktan sonra önüne yeni bir kapı çıkıyor sanki. O uçuşan zerreciklerin kaynağına, tavşan deliğinin dibine doğru.
Çaldık velhasıl o kapıyı. İlk durak merhamete çıktı. Hani her kul her hal bir ayna işlevi görür ya. Bir harekete, bir söze tepki duyduğunda aynayı kırmaktansa kendine bakmak, o tepkinin kaynağını bulmak gerektiği, evrimin ancak o şekilde başlayabileceği temel bir bilgi. Bunun ötesinde acıyla göz göze gelindiğinde “amanın, istemiyorum ben böyle şeyler hayatımda” diye reddetmek, huylanmak veya cengaverliğe soyunmak gibi standart tepkilerden hangisini veriyoruz ona da bakmak gerekiyor. Üstatlar diyor ki azaba azapla cevap verdiğinde acıma duygusu, sevgiyle cevap verdiğinde ise merhamet çıkar ortaya. Korktuğumuz, hayatımızdan uzak tutmaya çalıştığımız, ama öyle veya böyle kaçınılmaz olan azap ise ancak merhametle dönüşür imiş.
Çok laf, çok yol, çok yöntem var; işte zamanı geliyor açıyorsun gereken kapıyı. Yargılayan, etiketleyen, doğruyla eğriyi birbirinden ayırmaya kararlı zihne yeni bir seçenek sunuyorsun; kolay iş değil. Evirip çevirmeye devam edeceğim bu mevzuyu bir süre.
İkinci durağım neşe oldu. Kalbin içinde saklı bir hal; mutluluktan coşkun, keyiften rafine. Her şey iyi hoş, tıkırında ama neşe yok hayatımda diye dertleniyordum. Kimim, neyim, ne halt yerim diye kurcalarken; olanı biteni dümdüz değil de içerdiği katmanlarıyla irdelerken bir bunalıp sıkıldıydı içim. Kuyruğumu kovalıyor gibi hissettim kendimi. Hayat yine aktı. Yoganın bir diğer güzelliği bir veya birkaç sorun, içinde olduğun bir ruh hali illaki seni tanımlamadığından, bunun ayırdına biraz daha varabildiğinden düşük zamanlarda illaki tüm yolları kapatmaya gerek duymuyorsun. Hayat gayet ayarında, kalitesinde akabiliyor bu farkındalıkla. Yine de neşe bir meseleydi işte. Onca meditasyon, pratik derman olmadı, Maha Şakti, Doğa Ana iteledi; hadi yürü takılma burada dedi. Ateşli bir hastalık içimdeki ağırlıkları bir şekil eritip akıttı. Kalbin neşe çarkı dönmeye başladı, ben sadece izledim olanı biteni.
Ben bu duraktayken, tesadüf değil, Maha Şakti’yi kutlayacağımız bir festival düzenliyoruz Agama’da. Üç gün üç gece farklı kültürlerde bin bir isim şekil almış dişi enerjiyle çalışacağız. Neyse bu ayrı mesele. Bahsini geçiyorum ki ortada tesadüfe yer kalmasın; her şey olması gereken zamanda oluyor işte.
Son bıraktığımda ise kelebek durağındaydım. Kalbin “bura iyiyimiş, sineyim ben” demeye gerek duymadığı bir oraya bir buraya keyifle dans ettiği hafifliği ve güzelliği. Şuraya uğrarsam bir tarafımı kaparlar diye korkmadan geniş geniş salınmalar. Oh ne güzelmiş ezberden şaşmak.
It is a hard job to crack the heart open. For years my spiritual teachers kept on bugging me ‘You have to work on the heart, work on Anahata; there is no other way’. Yeah yeah… Well I did work on the heart, did my asana practice, my meditation, tried to say ‘I want everything for you, I want nothing from you’ again and again, but it didn’t really sink in. Because I want to be loved, held, protected, supported, adored, spoiled. I want it all. How is this going to work? If I don’t get what I want I turn into a text-book example of spiritual texts on love revealing all the symptoms of a child whose toy has been taken away.
Yoga is an important practice. Some live flooded by emotions, others stuck between narrow walls of the mind. In between these two one may be so suffocated by the shadow that a bright state of comprehension, a mind-blowing piece of art, the intoxicating smell of jasmine, the simple magic of any blissful moment can pass by unnoticed. There comes yoga to introduce a harmonious flow to the mess, a thorough cleansing of the zilllions of dust particles in the mind. Once peace is restored there opens another door, towards the core of those particles, the pit of the rabbit hole.
So I knocked at that door and the first stop was compassion. I guess we all know by now, every person we encounter acts as a mirror. Whenever we are triggered by an action or word we need to look at ourselves, ask what in us hurts instead of trying to break the mirror. Only then can the evolution begin. When suffering presents itself there are some standard ways we react. Either avoiding it by any means, being repulsed by it or playing the hero. Masters say responding to suffering with suffering generates pity whereas love leads the way to compassion. And compassion is the only way to transform suffering which we fear so much, trying our very best at all times to stay away from. Well said, but what is compassion really? How do we find it when there is so much envy, fear, anger and frustration lingering in the hearts of us all, no matter how well we manage to hide them behind our masks?
Many words, many ways, many methods and they all find you when it is time. They offer another option to the judging, labelling, discriminating mind; not an easy job. There is space for a lot more reflection and contemplation on compassion.
My second stop was joy. This is a state hidden in the heart, more explosive than happiness, more refined than pleasure. All is well, but joy is not there in my life these days and it troubles me. Until recently I did suffocate myself a little trying to figure out who am I, what am I doing, what will I do with this ‘I’, trying to see through the subtle layers of my existence. I felt like chasing my own tail. However, life kept flowing. Another beautiful thing about yoga is the practice grants one the ability to still flow and keep the windows open for sunlight even if you are hopping in and out of dark holes. When you fall or rise, it is just an impermanent state which doesn’t really define who you are. Life can be harmoniously progressing in this awareness. Still, joy, or lack of it thereof is an issue. All those meditations and practices didn’t unlock that section of the heart. So Maha Shakti, the nature gave me a slap so that I could let the suffering go. A strong fever burned down all the heaviness in me. The wheel of joy started spinning in my heart while I was just observing what was happening.
Then the ride led me to the ‘butterfly’ stop. The heart not feeling any need to ‘settle’ anywhere cozy and safe but rather dances from one flower to another. Spreading the wings wide open without any fear of being caught. I loved this stop, I want to pass by here again and again feeling, expressing the lightness and beauty of this magical creature . Nice to fly out of the box!
